[BL โดจิน] [นิยาย] Xiao Zhengtai ถูกกินและเช็ดออกทั้งหมด 28 บท

"เสี่ยวเจิ้งไท่ถูกกินและเช็ดทำความสะอาด" รวม 36 บท

การเขียนข้อความโฆษณา：

เย่ จือฟาน：ชื่อจริง…เพียงแค่โทรหา Ye Qingli，มารยาทงาม。

เด็กผู้ชาย：ผม，ฉันว่าเรียกเย่จือหลี่ดีกว่า…บาง

เย่ จือฟาน：ถ้าคุณชอบ，อีกด้วย。แต่…ฉันหวังว่าคุณเข้าใจ，ความสัมพันธ์ของเราไม่ต้องการสิ่งที่เรียกว่าความสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างพ่อบุญธรรม บุตรบุญธรรมหรือพี่น้องเพื่อรักษาความสัมพันธ์ของเรา，คุณต้องเชื่อว่าฉันจะไม่ทิ้งคุณ。

เด็กผู้ชาย：…ตกลง!

อบอุ่นเสมอ，เฒ่าหัวงู，มีเนื้ออยู่กลางเวที~

ศักยภาพของ Thunder Point：H แรกของทั้งสองนั้นเร็วมาก…

บทที่หนึ่ง：ชีวิตมรรตัย
บทที่สอง：เด็กกำพร้า
บทที่สาม：ลาก่อนเด็กน้อย
บทที่สี่：ภายหลังการตัดสินใจ
บทที่ห้า：ชีวิตเด็กผู้ชาย
บทที่หก：ผู้ช่วยให้รอดจากสวรรค์
บทที่ 7：ต่อต้าน Wu Chunli
บทที่แปด：พาเขาออกไป
บทที่เก้า：เข้าหาเขาช้าๆ
บทที่สิบ：เวลาของวัน
บทที่สิบเอ็ด：ความเข้าใจเบื้องต้น
บทที่สิบสอง：ความเพียร
บทที่สิบสาม：การเจรจาต่อรองและการต่อรอง
บทที่สิบสี่：ในที่สุดก็สำเร็จ
บทที่สิบห้า：เมื่อคืน
บทที่สิบหก：กลับไปเปลี่ยนชื่อ
บทที่สิบเจ็ด：ชีวิตใหม่เริ่มต้นขึ้น
บทที่สิบแปด：ไปบ้านเย่เหม่ยเหม่ย
บทที่สิบเก้า：รังแก
บทที่ 20：เขาไม่ได้ขี้ขลาด
นศ.กีฬาฝึกเป็นสุนัข：การตัดสินใจที่ชาญฉลาด
แต่บราเดอร์ Long มองไปที่ชายกล้ามที่อยู่ใต้เป้าของเขาด้วยท่าทางสนุกสนานบนใบหน้าของเขา：ความคืบหน้าของ JQ
แต่ช่องว่างขนาดใหญ่นี้ทำให้ฉันรู้สึกถึงการกระตุ้นที่ผิดปกติเป็นพิเศษ：ห้องลับ
บทที่ 24：เด็กถูกลวนลาม
บทที่ 25：การกระทำของเสี่ยวลี่
บทที่ 26：ผลงานชิ้นเอกของเด็ก (รด)
บทที่ 27：การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
บทที่ 28：ความตั้งใจที่จะสัมผัส [ไมโครเนื้อสัตว์]
บทที่ 29：วันแห่งความสนุก
บทที่สามสิบ：เกี่ยวกับทัศนคติ
บทที่ 31：ปัญหาและความอบอุ่น
บทที่ 32：สัญญาว่าจะดู
บทที่ 33：กลับไปที่นั่น
บทที่ 34：ตะกร้าไม้ไผ่ว่างเปล่า
บทที่ 35：ความลับของบ้านมืดหลังน้อย
บทที่ 36：มอร์นิ่ง ดิสคัฟเวอรี่ [จำกัด]

บทที่หนึ่ง：ชีวิตมรรตัย

"บางคน，คุณปฏิบัติต่อเขาเหมือนผู้ชาย，เขาไม่ใช่ผู้ชาย；คุณถือว่าเขาเป็นคน，เขากำลังค่อยๆ กลายเป็นผู้ชาย。ประชาธิปไตยคือการเมืองของการปฏิบัติต่อประชาชนอย่างประชาชน。“เย่ จื้อฟานเขียนและวาดบนกระดานดำด้วยชอล์ค。

เสร็จ，เขาหันกลับมาและบรรยายต่อ，“ถ้าคุณไม่，ประชาธิปไตยคืออะไร? สัตว์สามารถมีส่วนร่วมในอนาธิปไตย，แต่ไม่ใช่ประชาธิปไตย。」

เขามองไปที่นักศึกษาวิทยาลัยที่ไร้ชีวิตชีวาด้านล่าง，สัมผัสกรอบตา，"บางคน，ไม่มีหลักการเมื่อพัง，ก็ไม่มีหลักการ，ชายชราที่ดี，เป็นคนดีเสมอ，ดีเท่ากับสมรู้ร่วมคิดของคนเลว。ประชาธิปไตยเป็นการเมืองที่มีหลักการมาก，ไม่มีหลักการ，ประชาธิปไตยอยู่ที่ไหน? ประชาธิปไตยที่ไร้หลักการสามารถเป็นเพียงเผด็จการของเสียงข้างมากเท่านั้น，เผด็จการในที่สุด。」

หลังจากนั้นคำนามที่เกี่ยวข้องจะถูกอธิบายเป็น，ดูนาฬิกา，สิบนาทีก่อนเลิกเรียน，"ใครมีคำถาม，ยกมือขึ้นเพื่อถามคำถาม。"เย่ จือฟานถามตามปกติ，ลองดูที่ชิ้นที่เงียบสงบด้านล่าง，ขี่หลังเปล่า。

“เรียนเองไม่มีปัญหา。"เย่จือฟานมองลงไปที่หนังสือเรียน，บันทึกอีกครั้งสำหรับชั้นเรียนถัดไป。หลังเลิกเรียน，เขาหยิบกระเป๋าแล้วเดินลงไปข้างล่าง，เตรียมขึ้นรถโรงเรียนกลับบ้าน。

"โคมาสะ，กลับบ้าน? “ครูใหญ่ยืนอยู่กับเขาเพื่อรอรถโรงเรียน，ผู้นำเฒ่าช่างพูดจึงเริ่มพูดจาฉะฉาน。เพราะมีคนรู้จักกันเยอะ，Ye Zhifan เป็นนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาอีกคนที่มาสอนที่โรงเรียนในปีนี้，อาจารย์ใหญ่รู้ว่าเขาสอนการเมือง，แต่ลืมชื่อ，จึงเรียกกันว่าเสี่ยวเจิ้ง เสี่ยวเจิ้ง，"คุณยังคงคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมใหม่หรือไม่"

เย่จือฟานทำหน้าว่างเปล่า，แต่ไม่หยาบคายจนเมินอาจารย์，เขามักจะพยักหน้าหรือตอบสั้นๆ เช่น "อืม" หรือ "โอเค" หลังจากที่อาจารย์ใหญ่คนเก่าพูดประโยคหรือถามคำถาม，ให้คนอื่นรู้ว่าเขากำลังฟังอยู่。

รถโรงเรียนมาถึง，โชคดีที่ครูใหญ่คนเก่าไม่ได้เดินทางไปกับเขา，เย่ จือฟาน ขึ้นรถหลังจากบอกลาครูใหญ่คนเดิม，เที่ยงแล้ว，รถโรงเรียนมาสาย，เขากำลังคิดว่าจะขายกล่องอาหารกลางวันโดยตรงหรือไม่。

ช่วงบ่ายไม่มีเรียน，เย่จือฟานไม่ต้องไปโรงเรียน，ได้รับประทานอาหารกลางวัน，จัดระเบียบบทเรียนสำหรับชั้นเรียนถัดไปในห้อง，บันทึกลงมือถือ，เริ่มอ่านข่าวออนไลน์。

แม้จะเป็นเพียงเดือนเมษายน，แต่เขาก็ยังรู้สึกอบอุ่นอยู่ในห้องนิดหน่อย，เขาคลายกระดุมเสื้อคอปกออก，เข้าครัวเทน้ำอุ่นๆสักแก้ว，นั่งหน้าคอมอีกแล้ว。

งานและเวลาพักผ่อนของ Ye Zhifan ก็ปกติมากเช่นกัน，เวลางีบคือ 1:30 ถึง 2:30 น.，เมื่อถึงเวลาเขาก็ดึงม่าน，ปิดกั้นแสง，ห้องก็มืดลงทันที。

นอนเมื่อถึงเวลานอน，ถึงแม้จะนอนไม่หลับ，เหล่，มิฉะนั้น เผชิญต่อเวลาพิเศษหรือเวลาที่เสียไป，คงต้องใช้เวลาปรับตัวให้ทันทุกวัน。

มันเป็นความดื้อรั้นของเขา，เขาคิดว่าของควรจัด，ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพด้วยแผนงาน ความสม่ำเสมอ และเป้าหมาย，จึงได้ดำเนินชีวิตตามนี้，แม้จะจืดชืด，แต่ยังสงบสุข。

และวันนี้，เย่จือฟานหลับนานขึ้นอีกครึ่งชั่วโมง，เขามองดูนาฬิกาเมื่อถูกปลุกให้ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น，บ่ายสามโมงกว่าแล้ว，เมื่อไหร่ที่คุณหลับลึก? “ฮัลโหล?” เย่จือฟานหยิบโทรศัพท์มาแนบหู，เสียงยังมีร่องรอยความเกียจคร้านหายาก。

“พี่ชาย! มาทานอาหารเย็นตอนกลางคืน! คุณมีเวลาไหม?” เย่เหม่ยเหม่ยไร้กังวล，วันนี้เธอซื้อผักเยอะ，พร้อมทำหม้อไฟ，ฉันรู้ว่าพี่ชายของฉันอยู่คนเดียวเสมอ，ก็เลยโทรไปกินข้าวบ่อยๆ。

เย่จือฟานขมวดคิ้ว，ทั้งที่รู้ว่านี่คือน้ำใจของพี่สาว，แต่เขาไม่อยากออกไปไหนเลย，คนอื่นอาจจะคิดว่าเขาเหงา，แม้แต่น้องสาวฉันก็คิดอย่างนั้น，ดังนั้นทุกครั้งที่ฉันยอมโทรไปหาเขา。

มองไปที่ Ye Meimei และสามีของเธออย่างสุดซึ้ง，Ye Zhifan ถูกบังคับให้ดึงเข้าไปขณะรับประทานอาหาร，เป็นหลอดไฟดีกว่าสามคนในวงกลม，Ye Zhifan ชอบอยู่บ้านคนเดียวจริงๆ，เพลิดเพลินไปกับความเงียบสงบที่ไม่มีใครเทียบ。

แต่เขาเข้าใจว่านี่คือปฏิสัมพันธ์ระหว่างญาติ，เป็นความกรุณาของน้องสาวเขาด้วย，ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ต้องการ，แต่เขาไม่เคยปฏิเสธคำเชิญของ Ye Meimei，และอีกเหตุผลก็คือ，"ไม่เป็นไร，แค่นั้นแหละ! มาแต่หัวค่ำ! "

น้องสาวมักจะช่วย Ye Zhifan ในการตัดสินใจเสมอ，เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะคิด。เย่จือฟานไม่รู้จะบอกเธออย่างไร，ยังกังวลว่าอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจ，สุดท้ายก็ไม่มีอะไรจะพูด。

ความเหลื่อมล้ำของบุคลิกภาพและการที่ทั้งสองคนไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันมากนัก，ดังนั้น Ye Zhifan และน้องสาวคนนี้จึงไม่น่ารักเป็นพิเศษ，แต่เลือดข้นกว่าน้ำ，เขามักจะทำให้กัน，แม้จะไม่ได้แสดงออกด้วยวาจามากเกินไป，แต่อีกฝ่ายก็ยังเข้าใจใช่ไหม?

ฟังเสียงบี๊บ，เย่จือฟานวางโทรศัพท์ลง，ตื่นมาล้างหน้า，เงียบขรึม。คืนนี้นึกถึงหม้อไฟ，เขาไปที่ครัวเพื่อเปิดตู้เย็น，เตรียมทำโจ๊กใส่กระเพาะก่อน。

เย่เหม่ยเหม่ยไม่เคยรู้ว่าพี่ชายของเธอไม่ชอบหม้อไฟจริงๆ，บางครั้งก็ท้องเสียเพราะสิ่งนี้。เย่จือฟานส่ายหัว，กินให้น้อยลงตอนกลางคืน。

บทที่สอง：เด็กกำพร้า

“พี่ชาย คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า” เย่เหม่ยเหม่ยเป็นคนพูด，เป็นสามีของเธอหลิวจุนที่เปิดประตู，ทั้งคู่แต่งงานกันมาเกือบสองปีแล้ว，โดยปกติแล้ว Liu Jun และ Ye Zhifan ไม่ค่อยมีเวลาเจอกัน，แทบทุกครั้งที่ทานอาหารเย็นที่บ้าน。เขาไม่มีปัญหากับลุงของเขาที่มาทานอาหารเย็น，ยังไงครอบครัวก็ไม่เล็ก，หลายคนยังนั่งได้。เย่จือฟานพยักหน้าให้อีกฝ่าย，ทันทีที่ฉันเข้าไปในห้อง ฉันเห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ นั่งพิงขอบโซฟาริมหน้าต่าง，ฉันรู้สึกว่า Ye Zhifan กำลังมองข้าม，ดูเหมือนเขาจะอยากเปิดปากของเขา，ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร。

"อะไร，นี่คือลูกของญาติฉัน，วังเสี่ยว，โทรหาลุง。หลิวจุนยิ้มให้เด็กชาย，ชี้ไปที่ Ye Zhifan และขอให้เด็กชายโทรหา。

“สวัสดีครับลุง。' เด็กน้อยกระสับกระส่าย，แต่ก็ยังเรียกใครซักคนอย่างเชื่อฟัง。

เย่จือฟานขมวดคิ้ว，เขาแค่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับชื่อเรื่อง，เหมือนอายุไม่กี่ปี，ทั้งที่เรียกตามวัยก็ไม่ผิด。เขาพยักหน้า，ไม่ใช่คนช่างพูด。"ที่，พี่ชาย，คุณนั่งก่อน，ฉันจะเข้าไปดูเสี่ยวเหม่ย。"หลิวจุนให้ความบันเทิงกับอีกฝ่าย，วิ่งเข้าครัว，ทิ้งภรรยาไม่ได้สักที，Ye Zhifan ยกมุมปากของเขา。

หันกลับมามองเด็กชายที่อยู่ไม่ไกลคุณ。เจ็ด、อายุแปดขวบ，ใส่เสื้อกีฬาสีน้ำเงิน，แต่วงแขนและคอเสื้อเป็นสีดำ，กางเกงก็สีดำ，เหมือนไม่เปลี่ยนนานแล้ว，เท้าของเด็กชายปิด，เผยส้นเท้าแตก，เป็นมุมที่ยุ่งยาก，มิฉะนั้น เย่จื้อฟานจะไม่เห็น。

ทั้งๆ ที่ล้างหน้าแล้ว，แต่กอผมหงอกก็เลอะเทอะ，มันก็จะดูเศร้าๆหน่อย。เด็กน้อยดูเหมือนจะรู้อยู่เสมอว่าอีกฝ่ายกำลังมองมาที่เขา，เขาต่อสู้เป็นเวลานาน，ในที่สุดก็กล้าที่จะมองไปที่ Ye Zhifan，"ลุง，สิ่งที่คุณกำลังมองหาที่? "

เย่ จือฟาน ผู้ซึ่งจริงจังและพิถีพิถันถึงกับมีความคิดที่จะล้อเลียนเด็กๆ，"ดูแมวสกปรกตัวน้อย。“แน่นอน ฉันเห็นเด็กน้อยหน้าแดงก่ำ，จากนั้นฉันก็ถูฝ่ามือด้วยความเขินอาย。

เย่จือฟานลุกขึ้น，นั่งข้างเด็กชาย。เด็กชายเกร็งขึ้นทันที，ระวังตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว，Ye Zhifan เฝ้าดูการเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนของเขา，หมุนตัวไปหยิบแอปเปิ้ลบนโต๊ะ，ได้มีดหั่นผลไม้อีกแล้ว。

เด็กชายเห็นว่า Ye Zhifan ไม่สนใจตัวเองอีกต่อไป，แต่ปอกแอปเปิ้ล，แค่ผ่อนคลาย，เห็นว่าอีกฝ่ายทิ้งเปลือกต้นแอปเปิลไว้，แล้วหั่นแอปเปิลเป็นชิ้นเล็กๆ，สุดท้ายตัดผิวที่เหลือออกเป็นปลายแหลมเล็ก ๆ สองอัน，เพียงปล่อยจุดเชื่อมต่อไว้ที่รูท，Ye Zhifan . วางกระต่ายแอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งลงในชามผลไม้，"สำหรับคุณ。」

เด็กชายกลืน，อันที่จริงเขาไม่ได้มาเร็วกว่าเย่จือฟานมากนัก，แม้ว่าหลิวจุนและเย่เหม่ยเหม่ยจะบอกให้เขาสุภาพ，กินอะไร，บนโต๊ะมีเยอะ，แต่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย，เด็กชายยังคงระมัดระวังและไม่แตะต้องอะไรเลย，กังวลว่าพฤติกรรมจะทำให้เจ้าของบ้านไม่มีความสุข，ฉันก็เลยได้แต่นั่งฟังอย่างเชื่อฟัง。

กระต่ายหน้าแอปเปิ้ลหูยาวสีแดง，ดูน่ารัก，เย่จือฟานไม่ได้พูดอะไร，แค่มองหน้ากันกับจานผลไม้เล็กๆ。

เด็กชายเอื้อมมือไปเพื่อ，ใส่ปาก，ฉันยังกลืนเปลือกแอปเปิ้ลที่ใช้ทำหูกระต่ายด้วย，แอปเปิ้ลหวาน，อร่อย，เด็กชายหยุดกินหลังจากกินเป็นชิ้น，“ขอบคุณครับลุง。เขายังพูดกับ Ye Zhifan อย่างสุภาพมาก。

ไฟในใจฉันลุกเป็นไฟทวีคูณ，เย่จือฟานไม่ชอบเด็ก，เขาคิดว่ามันเสียงดังเกินไป，ยังไม่บรรลุนิติภาวะ，ชอบสร้างปัญหา，โดยเฉพาะสำหรับเด็กที่พ่อแม่เอาแต่ใจ。เย่ จือฟานรู้สึกอึดอัดมากทุกครั้งที่ได้ยินเด็กๆ รอบตัวเขาสาบาน。

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าคำเหล่านี้หมายถึงอะไร，แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่สนใจ，ยังไงก็เด็ก，คำพูดแบบเด็กๆ。อย่างไรก็ตาม，Tong Yan Wuji คืออะไร? เมื่อไม่ควรหลีกเลี่ยงในเวลานี้?

เขาไม่รู้จักเด็ก，อย่าหันหลังให้กับพวกเขา，เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจัดการกับเด็กยังไง，บางครั้งยิ้มก็แข็ง。ดังนั้น Ye Zhifan มักจะไม่เอื้ออำนวยต่อเด็ก ๆ，อยู่ไกลเสมอ。

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไม，ไม่ใช่ว่าเขากลัวลูก，คือกังวลว่าจะควบคุมไม่ได้，เด็กตรงหน้าฉันน่ารักมาก，เชื่อฟังมาก，ไม่มีพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม，สุภาพมาก，อย่าโดด，เขาคิดว่านี่คือสิ่งที่เด็กในใจเขาดูเหมือน。

ไม่ว่าจะอยู่ในธรรมชาติของลูกหรือไม่ก็ตาม，เขาแค่มองดูเด็กแบบนั้น，หลักฐานที่ดีที่สุดคือเขาริเริ่มตัดแอปเปิ้ลให้อีกฝ่าย，ยังไม่พอใจเมื่อเห็นเขากินแค่ชิ้นเดียว，เห็นได้ชัดว่ายังมีความปรารถนาในสายตาของเด็กชาย。

"กินมัน，แอปเปิ้ลลูกนี้ไม่ใหญ่。“เย่ จื้อฟานหยิบชิ้นหนึ่งแล้วใส่เข้าไปในปากของเด็กชาย，ยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าไม่รู้。

เด็กชายก็ปลื้มใจไม่น้อย，แต่มันอยู่ในปาก，กินแล้วอยากกิน，แค่พูดก็อายแล้ว，“ขอบคุณครับลุง。' และกัดมันออก。

เย่จือฟานยังคงยิ้มต่อไป，จนกระทั่งเด็กชายกินแอปเปิ้ล，การเผชิญหน้ากับ Ye Zhifan ไม่ยับยั้งเหมือนเมื่อก่อน，แต่ถึงกระนั้นกฎเกณฑ์ก็ไม่ล่วงเกินเลย，รูปลักษณ์ที่เชื่อฟังและมีเหตุผลนี้ทำให้ Ye Zhifan พึงพอใจมากยิ่งขึ้น。

บทที่สาม：ลาก่อนเด็กน้อย

โต๊ะกินข้าวก็ร้อน，Ye Meimei เพิ่มอาหารมากมายให้กับ Ye Zhifan，อีกข้างมองจานต่างๆในอ่างน้ำมัน，กลืนยาก，แต่ก็ยังกินช้าๆ，เด็กชายนั่งข้างเย่จื้อฟาน，กินช้ามาก。

ไม่รู้จะกินเผ็ดแบบเขามั้ย，คิดว่าลูกอาจมีรสนิยมเหมือนตัวเอง，ทั้งที่ไม่ชอบกิน，แต่กลืนแทบไม่ได้，Ye Zhifan รู้สึกเหมือนเขามีคู่หู，“ควรมีอาหารในครัวหรือไม่” เย่จือฟานถาม，เขาจำได้ว่าทุกครั้งที่เย่เหม่ยเหม่ยทำหม้อไฟ เธอจะหุงข้าวแห้งระหว่างทาง。

"ตกลง，พี่ครับ กินไรครับ? มีจานมากมาย! “เย่เหม่ยเหม่ยพูดพลางชี้ไปที่หม้อไฟที่กำลังเดือด。

"ละเอียด，กินข้าวก่อน，ฉันให้อาหารเด็ก。“และแน่นอน ชามของฉันเอง。

เย่เหม่ยเหม่ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย，แน่นอนเธอรู้ว่าพี่ใหญ่ของเธอไม่ชอบเด็ก，เธอลังเลเล็กน้อยเมื่อ Liu Jun นำมันมาที่นี่มาก่อน，เป็นห่วงน้องจะไม่สบายใจ，ไม่คิดว่าจะเข้ากันได้ดีขนาดนี้，มันแปลก。

เด็กชายเห็นว่าเย่จือฟานจากไปแล้ว，นั่งรอตรงนี้ดีกว่า，BlueMen No.254 จิงหลุน……“ข้าจะไปรับใช้ท่านลุง。“ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็ลงไป，วิ่งเข้าหาคนในครัว。

Ye Zhifan เสิร์ฟอาหารอย่างดี，ฉันหันกลับไปและเห็นเด็กชายยืนอยู่ข้างฉัน，จับมือเล็ก ๆ สำหรับชาม，เขาเลื่อนชามข้าวไปทางเด็กชาย，“พอหรือยัง” เรียกเด็กเพื่อดูว่าเขากินไปเท่าไหร่แล้ว。

เด็กชายมองอย่างเชื่อฟัง，น็อด。เย่จือฟานมองดูร่างเล็กและผอมบางของอีกฝ่าย，เพิ่มครึ่งชาม，“คุณทำเสร็จได้ไหม” แม้ว่ามันจะเป็นคำถาม，แต่น้ำเสียงไม่ลังเลที่จะออกคำสั่ง。

เด็กชายเหลือบมอง Ye Zhifan，พยักหน้าเงียบๆ。เย่จือฟานเอื้อมมือไปแตะศีรษะของเขา，แม้จะเลอะเทอะ，แต่เขาอดไม่ได้ที่จะถู，ในที่สุดเขาก็เห็นด้วยกับคำที่ว่าเด็กเป็นเทวดา，แน่นอนมันจะแตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล。

กลับไปนั่ง，เย่จือฟานนำผักมาให้เด็กชาย，ล้างน้ำซุปออก，และเห็ดและเนื้อสไลซ์。วางตัวเองและชามน้ำมันสองใบของเขาไว้。

เด็กชายมองไปที่เย่จื้อฟาน，ดูเหมือนจะมีความกตัญญูในสายตาของคุณ? จริงๆ，เด็กไม่ชอบของมันๆ。Ye Zhifan ให้ความสนใจกับการรับประทานอาหารของเด็กชายในขณะรับประทานอาหาร，ถ้าอาหารหมดก็เพิ่มให้เขา，เมื่อเห็นคิ้วของเย่เหม่ยที่อยู่ตรงข้ามก็ตรง，นี่ยังเป็นพี่ใหญ่ของเขาอยู่หรือเปล่า? เขาไม่เคยทำแบบนี้กับตัวเองมาก่อน!

"พี่ชาย，ฉันยังต้องการ，หยิกฉัน。“เย่เหม่ยเหม่ยยื่นชามให้โดยตรง。Liu Jun มองดูลูกสะใภ้และยิ้ม，"คุณอายุเท่าไร?，และปล้นเด็ก。」

Ye Zhifan นำผักมาให้น้องสาวของเขา，และน้ำมันหนึ่งช้อนเต็ม，เขารู้ว่าอีกฝ่ายชอบอะไรที่หนักกว่า，เย่เหม่ยเหม่ยยิ้ม，เหลือบมองหลิวจุน，“ฉันไม่รู้จักคุณ。」

เด็กชายเห็นว่าเย่ จือฟานดีต่อเขาจริงๆ，ดูแล，ไม่สบายนิดหน่อย，แต่ก็สุขใจ，เมื่อร่วมกับ Ye Zhifan เขาเข้าใกล้อีกเล็กน้อย。

หลังอาหาร，Ye Zhifan ปกติควรพร้อมที่จะจากไป，แต่วันนี้เขาไม่，ให้ดึงเด็กชายให้นั่งข้าง ๆ ดูทีวีแทน。

“คุณอยากเห็นอะไร” เย่จือฟานบีบมือเล็กๆ ในมือของเขา，อ่อนนุ่ม，แต่……เขาเปิดฝ่ามือของเขา，มีแคลลัสบาง ๆ บนมือเล็ก ๆ，มีรอยแตกหลายจุดด้วยซ้ำ，เย่จือฟานเม้มปาก。

ความสนใจของเด็กชายถูกดึงดูดไปที่มือ，เมื่อมีคนเห็นนิ้วก็อยากจะซ่อน，ปากเป็นสะเก็ด，ไม่มีความเจ็บปวด，แต่ก็ยังไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็น，กลัวบ้าง。

เย่จือฟานสัมผัสและลูบเบาๆ，เห็นมือเล็กๆ เป็นสีดอกกุหลาบ，พระองค์ทรงเอาพระหัตถ์ทั้งสองของพระองค์พันด้วยพระองค์เอง。

เด็กชายรู้สึกว่ามือของเขาอบอุ่นและสบาย，ฉันลืมคำถามของ Ye Zhifan ไปนานแล้ว，เขาไม่มีทีวีที่เขาชอบดู，เพราะเขาไม่รู้ว่าจะชอบอะไร，ความจำของแอนิเมชั่นยาวเกินไป，เขาเริ่มสงสัยว่าเขาเห็นไหม，อาจจะเพิ่งได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่น?

รอจนกว่า Ye Meimei และ Liu Jun จะออกมาด้วยกัน，ถึงเวลาที่ Ye Zhifan จะต้องจากไป，“คืนนี้ลูกอาศัยอยู่ที่นี่ไหม” เขาถาม。

Liu Jun เหลือบมอง Ye Meimei，เธอเป็นคนทำอาหารเอง，“หวางเสี่ยวต้องกลับบ้านคืนนี้，พ่อแม่ยังรอเขาอยู่ที่บ้าน。」

Ye Zhi มองลงไปที่เด็กชาย，อีกฝ่ายดูเศร้า，เหมือนจะลังเลนิดหน่อย，ตาไม่สว่าง，ดูเหมือนไม่อยากกลับบ้าน。

เย่จือฟานเข้าใจจิตใจของเด็ก，เด็กๆขี้เล่น，ทั้งที่ไม่รู้ว่าน้องกำลังสนุกหรือเปล่า，แต่มันแข็งแกร่งมากสำหรับคู่ต่อสู้ที่จะจับมือเล็ก ๆ ของเขาเอง，ดูเหมือนเขาจะชอบเขาเหมือนกัน。

เย่จือฟานยิ้ม，ยืนขึ้น，“อืม，ฉันกำลังกลับ。“หันกลับมามองลูก，แต่ไม่รู้จะพูดอะไร，จะ "เชื่อฟัง" หรือ "เจอกันใหม่ครั้งหน้า" หรือไม่? การเกลี้ยกล่อมเด็ก ๆ จะรู้สึกเหมือนเรื่องไร้สาระได้อย่างไร。

ความผิดหวังฉายแววในดวงตาของเด็กชาย，แต่ไม่นานก็ฟื้น，ยังคงเงียบขรึม，เย่จือฟานบีบไหล่เล็กๆของเขา，และลูบแก้มน้อยๆ ของกันและกัน。ทักทาย Ye Meimei และ Liu Jun，ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว。

บทที่สี่：ภายหลังการตัดสินใจ

วันเวลาก็ผ่านไป，Ye Zhifan เรียนการเมืองต่อสี่วันต่อสัปดาห์，ชมความง่วงนอนของนักศึกษายุคใหม่，พูดถึงความรู้เรื่องคุ้กกี้，บางครั้งฉันก็คิดถึงเด็กน้อยคนนั้น，ลองนึกภาพถ้าเขามาฟังชั้นเรียนจะเป็นฉากอื่นไหม?

ตัวเล็กนั่งตัวตรง，จ้องเขม็งไปที่กระดานดำ，คิดให้ดีทุกคำที่พูด，แล้วยกมือถาม。เย่จือฟานส่ายหัว，เด็กคนนั้นยังเด็กมาก，คุณรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร，ผมงงไปหมดแล้ว。

หลังจากนั้นฉันไปทานอาหารเย็นที่บ้านพี่สาวสองสามครั้ง，แต่ไม่เคยเห็นเด็ก，เย่จือฟานยังหลงทางเล็กน้อย，ไม่ถือตนว่าเป็นปรากฏการณ์ธรรมดา，ท้ายที่สุดแล้ว เด็กที่ฉลาดหลักแหลมและเชื่อฟังมากนั้นหายากจริงๆ，พ่อแม่ควรมีความสุข，เป็นเด็กดีที่น่ารัก。

นึกถึงชุดเด็กผู้ชาย，เย่จือฟานรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย，เขาทำได้ดีจริงหรือ?

มันพฤษภาคม，ผู้คนเริ่มถอดเสื้อคลุม，เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าน้ำหนักเบา，บางคนถึงกับใส่แขนสั้น，Ye Zhifan มองดูร่างที่อายุน้อยและสวยงามในมหาวิทยาลัย，มันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับเด็กผู้ชาย。

“แม่เกลียดที่สุด!” ฟังดูเหมือนเสียงเด็ก，Ye Zhifan กำลังเดินอยู่ในทางเดิน，เห็นผู้หญิงอุ้มเด็กชายอายุเจ็ดหรือแปดขวบ，อาจจะเป็นของนักเรียน，มีไม่กี่คนที่มีลูกสองคนตอนนี้，คนที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นนิสัยเสียอย่างเห็นได้ชัด，ใหญ่จนยังต้องให้พ่อแม่ถือ，ร่างกายที่บวมป่องทำให้ Ye Zhifan สงสัยอย่างมากว่าพ่อแม่ของอีกฝ่ายกำลังชวนหมู?

“ทำตัวดีๆ，ลูกบอล baby，ฉันจะซื้อเค้กให้คุณเมื่อแม่ของฉันพบพี่สาวของฉัน。“ผู้หญิงคนนั้นคงจะได้กอดมาซักพักแล้ว，เหงื่อออกแล้ว。

“ไม่! ผมจะไปกินช็อคโกแลตเดี๋ยวนี้!” เขาถึงกับน้ำตาไหล，แล้วคว้าเสื้อผ้าสตรีมาตบ，Ye Zhifan ได้เห็นเด็กที่น่าสงสาร，หายากจริงๆที่จะหกแบบนี้，จะเห็นได้ว่าพ่อแม่ของอีกฝ่ายเลี้ยงลูกให้เป็นคนพาลขนาดนี้ได้ยังไง。

“อุ๊ย，คุณทำร้ายแม่，ลงมาเดินเองได้ป่ะ ตอนนี้แม่เหนื่อยหน่อยนะ，ให้แม่ได้พักผ่อน。“ผู้หญิงก้มลงพยายามจะวางเด็กลง，อีกฝ่ายเห็นว่าแม่ไม่เพียงปฏิเสธที่จะซื้อช็อกโกแลตให้ แต่ยังปล่อยเขาไป，ไม่มีความสุขมากขึ้น，กอดไหล่หญิงไว้แน่นแล้วร่ำไห้，ดึงดูดความสนใจจากคนรอบข้าง。

ดังคำกล่าวที่ว่า，ลูกไม่สอน พ่อก็เช่นกัน，Ye Zhifan ไม่ชอบพ่อแม่และลูกแบบนี้มากที่สุด，ตอนนี้รู้แล้วว่ายาก，ทำไมคุณไปเร็ว!

Ye Zhifan ลงไปข้างล่างพร้อมกับผู้ช่วยสอน，นึกถึงพี่สาวให้ไปกินข้าวเย็น，ฉันกำลังจะปฏิเสธ，พอคิดได้ก็ยอม，เมื่อถึงเวลา ให้ถามหลิวจุนเกี่ยวกับเด็กชาย，พี่น้อง No.48，เขายังคิดถึงเขา。

“หวางเสี่ยว ทำไมคุณถึงคิดถามเขา?” หลิวจุนลืมเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนนั้นไปนานแล้ว，เย่ จือฟานยังคงจำได้โดยไม่คาดคิด。

เย่เหม่ยเหม่ยนั่งลงหลังจากรับประทานอาหาร，“นั่นเป็นเด็กน้อยครั้งสุดท้ายหรือไม่ ฉันได้ยินหลิวจุนพูด，เด็กคนนี้ดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่ไม่ดี。」

“จริงเหรอ?” เย่จือฟานนั่งตัวตรง，มองหลิวจุน。

"ตกลง，นี้，ฉันยังได้ยินจากคนรอบข้างเขา，พ่อของ Wang Xiao แต่งงานครั้งที่สองแล้ว，เมียคนแรกหนี，ตอนนี้ไม่ใช่แม่ของหวังเสี่ยว。“หลิวจุนจิบ。

“ฉันค่อนข้างเกี่ยวข้องกับหวางเสี่ยวและพ่อของเขาวังซานหยวน，ฉันควรจะเรียกเขาว่าลุง，คราวที่แล้วฉันไปบ้านเขา ฉันเอาของจากคนอื่นมาด้วย，เพิ่งเห็น Wu Chunli，นั่นคือแม่เลี้ยงของเสี่ยวเสี่ยวกำลังทุบตีเขา，บอกว่าขโมยของจากบ้านไปขาย，เห็นโดนทุบหลังบวม，รู้สึกแย่นิดหน่อย，พาเขากลับมา，มันควรจะเป็นพักหนึ่งคืน，แต่อู๋จุนหลี่นั้นตายหรือมีชีวิตอยู่，บอกว่าอยู่บ้าน，ราวกับว่าพวกเขาใจร้ายกับเด็ก，เราพูดอะไรไม่ได้，ปล่อยให้เขากินที่นี่。」

“เขามีบาดแผลที่หลัง?” เย่ จื้อฟานไม่รู้ในขณะนั้น，แถมตัวน้องเองก็อ่อนแอ，ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าหลังของฉันบวมหรือไม่，แต่เมื่อนึกถึงลูกเดินงอหลังเล็กน้อย，เขาคิดว่ามันเป็นนิสัยที่เด็กผู้ชายพัฒนามาตั้งแต่เด็ก。

เย่จือฟานคิดเกี่ยวกับมัน，“คุณบอกที่อยู่ของเขามา。"ฉันได้ยินสิ่งเหล่านี้，Ye Zhifan คิดว่าเขาควรทำอะไรบางอย่าง。

"พี่ชาย，คุณ……อย่าไปหาเรื่อง，เด็กชายผู้น่าสงสาร，แต่มันเกี่ยวอะไรกับคุณ，ช่วยได้ชั่วขณะแต่ไม่ตลอดไป。“เย่เหม่ยเหม่ยพูดจาตรงไปตรงมา，และมีสิ่งหนึ่งที่เธอคล้ายกับ Ye Zhifan . มาก，นั่นคือความไม่แยแสกับคนธรรมดา，แม้ว่าเธอจะดูยิ้มแย้มและกระตือรือร้นกับทุกคนที่อยู่เบื้องหน้า，ความสนิทสนมมีความแตกต่างกัน。

Ye Zhifan ดู Liu Jun จดบันทึกและติดตั้ง，ดูพี่สาวฉันสิ，“ฉันรู้ว่าคุณพูดอะไร。」

Ye Meimei ไม่เข้าใจวิธีการของ Ye Zhifan，ถ้าลูกไม่มากินข้าว，บางทีพวกเขาอาจจะไม่รู้จักเด็กที่น่าสงสารด้วยซ้ำ，แล้วไง，เธอไม่ต้องการให้พี่ใหญ่ของเธอมีปัญหาโดยไม่จำเป็น。

หลังจากฟังคำอธิบายของหลิวจุนแล้ว，เธอรู้ว่าพ่อแม่ของอีกฝ่ายไม่ควรเป็นหลอดประหยัดน้ำมัน，แต่，สิ่งที่พี่ใหญ่ตัดสินใจคือวัวสิบตัวดึงกลับไม่ได้，แม้จะไม่ได้พูดอะไรแต่รู้ดีว่าพี่ชายคนโตไม่ยอมฟังการโน้มน้าวใจ，Ye Zhifan ที่ดื้อรั้นไม่มีใครหยุดได้。

เนื้อหานวนิยายที่เหลือฟรีสำหรับผู้ใช้วีไอพี!